Wellbeing w firmie i ESG w biznesie

Wellbeing, czasem również nazywane „dobrym samopoczuciem” lub „dobrym życiem”, to stan ogólnego dobrostanu człowieka. Obejmuje on szeroki zakres aspektów życia i może być subiektywnie postrzegany, ale jest często definiowany jako stan, w którym człowiek czuje się dobrze zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Wellbeing to więcej niż brak chorób; to stan, w którym człowiek czuje się spełniony, zrównoważony i szczęśliwy.

Wellbeing może być oceniany na różne sposoby i uwzględniać różne obszary życia, takie jak:

  1. Fizyczne zdrowie: Obejmuje to dobre zdrowie fizyczne, aktywność fizyczną, odpowiednią dietę i sen.
  2. Zdrowie psychiczne: Zdrowie psychiczne odnosi się do dobrego samopoczucia emocjonalnego i mentalnego, a także radzenia sobie ze stresem i problemami emocjonalnymi.
  3. Relacje społeczne: Dobre relacje z rodziną, przyjaciółmi i partnerem życiowym mogą znacząco wpływać na poczucie wellbeing.
  4. Zadowolenie z pracy i kariery: Poziom satysfakcji zawodowej może mieć wpływ na ogólny stan wellbeing.
  5. Działalność społeczna: Zaangażowanie w działalność społeczną, wolontariat i pomoc innym mogą przyczynić się do poczucia spełnienia.
  6. Edukacja i rozwijanie się: Inwestowanie w rozwijanie umiejętności, zdobywanie nowej wiedzy i rozwoju osobistego może poprawić wellbeing.
  7. Finanse: Stabilność finansowa i umiejętne zarządzanie finansami mogą pomóc w redukcji stresu związanego z aspektami materialnymi życia.
  8. Działania prozdrowotne: Zdrowe nawyki, takie jak unikanie używek, regularna aktywność fizyczna i odpowiednia dieta, wpływają na ogólny stan wellbeing.
  9. Kultura i hobby: Zaangażowanie w pasje, hobby i kulturalne aktywności może dostarczyć radości i satysfakcji.

Wellbeing jest traktowane jako istotny cel zarówno na poziomie indywidualnym, jak i społecznym. Organizacje, rządy i instytucje coraz częściej starają się tworzyć warunki sprzyjające zwiększeniu wellbeing społeczeństwa poprzez polityki zdrowotne, edukacyjne i społeczne. Jednakże, ważne jest, aby pamiętać, że wellbeing jest subiektywnym pojęciem, a to, co przyczynia się do dobrego samopoczucia, może się różnić w zależności od jednostki.

Zapewnienie wellbeing w firmie to ważne zadanie, które może przynieść wiele korzyści, w tym zwiększenie satysfakcji pracowników, poprawę produktu pracy, redukcję absencji i zwiększenie zaangażowania pracowników. Oto kilka sposobów, w jakie można dbać o wellbeing w miejscu pracy:

  1. Stworzenie przyjaznego i zdrowego środowiska pracy:
    • Zagwarantuj odpowiednie warunki pracy, takie jak ergonomiczne meble i sprzęt.
    • Zapewnij dobre oświetlenie i wentylację w miejscu pracy.
    • Dbanie o higienę i czystość w miejscu pracy.
  2. Promowanie równowagi między pracą a życiem prywatnym:
    • Zachęcaj do korzystania z elastycznych godzin pracy lub pracy zdalnej, jeśli to możliwe.
    • Promuj praktyki, które pozwalają pracownikom na utrzymanie równowagi między pracą a życiem osobistym.
  3. Zdrowa dieta i aktywność fizyczna:
    • Zapewnij dostęp do zdrowego jedzenia w miejscu pracy, takie jak owoce, warzywa i przekąski niskokaloryczne.
    • Organizuj programy zachęcające do aktywności fizycznej, takie jak zajęcia fitness lub wspólne spacery.
  4. Programy wsparcia zdrowia psychicznego:
    • Oferuj dostęp do programów wsparcia zdrowia psychicznego, takie jak konsultacje psychologiczne lub terapie.
    • Zachęcaj do rozmów na temat zdrowia psychicznego i tworzenia przyjaznego środowiska dla osób zmagających się z problemami psychicznymi.
  5. Rozwijanie umiejętności i rozwoju osobistego:
    • Inwestuj w szkolenia i programy rozwoju zawodowego dla pracowników.
    • Twórz okazje do zdobywania nowych umiejętności i rozwijania pasji.
  6. Promowanie zaangażowania i współpracy:
    • Zachęcaj do współpracy i team buildingu, organizując spotkania i wydarzenia firmowe.
    • Dziel się informacjami na temat celów i sukcesów firmy, aby pracownicy czuli się zaangażowani w osiągnięcie wspólnych celów.
  7. Wsparcie przywództwa:
    • Przywództwo powinno być zaangażowane w promowanie wellbeing w firmie i być przykładem dla innych pracowników.
    • Przywódcy powinni być otwarci na feedback pracowników i reagować na ich potrzeby.
  8. Dostęp do zasobów i programów wsparcia:
    • Zapewnij pracownikom dostęp do informacji na temat zdrowia i wellbeing, takie jak porady dotyczące zdrowego stylu życia.
    • Wprowadź programy wsparcia, takie jak ubezpieczenia zdrowotne, programy wellness lub programy odciążające pracowników.
  9. Monitorowanie i ocena:
    • Regularnie monitoruj poziom wellbeing w firmie i zbieraj opinie pracowników.
    • W oparciu o wyniki oceny podejmuj działania mające na celu poprawę wellbeing.

Warto pamiętać, że wellbeing to indywidualna sprawa, a różni pracownicy mogą mieć różne potrzeby. Dlatego ważne jest, aby elastycznie dostosowywać strategie i programy wellbeing do konkretnych potrzeb i oczekiwań pracowników.

ESG to skrót od trzech kluczowych aspektów, które są coraz bardziej istotne dla firm i inwestorów:

  1. Environmental (Środowisko): Odnosi się do wpływu działalności firmy na środowisko naturalne. Firmy, które przywiązują wagę do aspektu „E” w ESG, starają się ograniczać swoje negatywne oddziaływanie na planetę. To może obejmować działania mające na celu zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych, efektywne zarządzanie zasobami wodnymi, redukcję zużycia energii czy dbanie o ochronę różnorodności biologicznej.
  2. Social (Społeczność): Aspekt „S” dotyczy relacji firmy z pracownikami, dostawcami, klientami i społecznościami, w których firma działa. Firmy, które zwracają uwagę na aspekt społeczny, starają się tworzyć sprawiedliwe i bezpieczne miejsca pracy, dbają o różnorodność i inkluzję, inwestują w społeczności lokalne oraz starają się rozwiązywać problemy społeczne.
  3. Governance (Zarządzanie): Odnosi się do sposobu, w jaki firma jest zarządzana i kontrolowana. Firmy o mocnym „G” w ESG kładą nacisk na etyczne i przejrzyste zarządzanie. To obejmuje sprawowanie nadzoru nad działalnością firmy, zgodność z prawem, przejrzystość finansową oraz etyczne standardy biznesowe.

ESG jest ważne zarówno dla firm, jak i inwestorów, ponieważ postrzegane jest jako podejście do biznesu, które uwzględnia długoterminowe cele społeczne, środowiskowe i zarządcze. Firmy, które efektywnie zarządzają aspektami ESG, mogą cieszyć się lepszą reputacją, zwiększonym zaufaniem klientów i inwestorów, a także mogą być bardziej odporne na ryzyko związanego z regulacją i zmianami rynkowymi.

Inwestorzy coraz częściej biorą pod uwagę kryteria ESG podczas podejmowania decyzji inwestycyjnych, co może wpłynąć na kapitał dostępny dla firm i wartość rynkową. Firmy, które skutecznie wdrażają strategie ESG, mogą zyskać konkurencyjną przewagę na rynku i przyczynić się do bardziej zrównoważonego rozwoju społecznego i środowiskowego.

ESG (Environmental, Social, Governance) i wellbeing w firmie są ze sobą powiązane, ponieważ oba te koncepcje koncentrują się na tworzeniu bardziej zrównoważonych i korzystnych środowisk pracy oraz na ogólnym dobrostanie pracowników. Oto, jak ESG i wellbeing mogą być powiązane:

  1. Aspekt społeczny (Social) ESG i wellbeing: W ramach aspektu społecznego ESG, firmy starają się dbać o swoich pracowników, zapewniać im sprawiedliwe warunki pracy, promować różnorodność i inkluzję oraz wspierać społeczności lokalne. Dbałość o te aspekty może przyczynić się do poprawy wellbeing pracowników, ponieważ zapewnia im to uczucie zaangażowania, sprawiedliwości i wsparcia.
  2. Zarządzanie (Governance) ESG i wellbeing: Etyczne i przejrzyste zarządzanie, które jest częścią zarządzania ESG, może również wpływać na wellbeing pracowników. Przejrzystość w kierowaniu firmą, zgodność z prawem i etyczne standardy mogą budować zaufanie pracowników i stwarzać korzystne środowisko pracy.
  3. Zdrowie i środowisko (Environmental) ESG i wellbeing: Aspekt środowiskowy ESG skupia się na wpływie firmy na środowisko naturalne. Dbanie o zdrowe środowisko, które jest często związane z odpowiednimi warunkami pracy i bezpieczeństwem, może korzystnie wpływać na zdrowie i wellbeing pracowników.
  4. Wsparcie zdrowia i programy wellbeing w firmie: W ramach działań związanych z wellbeing w firmie, często wprowadza się programy wspierające zdrowie pracowników, takie jak dostęp do opieki zdrowotnej, terapie, programy antystresowe, zajęcia sportowe itp. Te programy są często uważane za część aspektu społecznego ESG i mogą przyczynić się do poprawy ogólnego zdrowia i samopoczucia pracowników.

Podsumowując, zarówno ESG, jak i wellbeing w firmie, koncentrują się na tworzeniu korzystnych warunków pracy, dbałości o pracowników i długoterminowym zrównoważonym rozwoju. Poprawa ESG i wellbeing może prowadzić do wzajemnego wzmocnienia tych obszarów, co może korzystnie wpłynąć na pracowników i wyniki biznesowe firmy.

Awangarda

Awangarda to tendencja w sztuce XX wieku, charakteryzująca się sprzeciwem wobec tradycji i powszechnie panującym regułom estetycznym (np. futuryzm, ekspresjonizm, kubizm).

Zjawisko pojawiło się ok. 1910 roku i wiązało się z powstaniem nowych kierunków w sztuce takich jak:
– futuryzm,
– ekspresjonizm,
– kubizm,
– dadaizm,
– surrealizm,
– fowizm.

Termin jest wykorzystywany również obecnie dla określenia dokonań artystycznych, które wykraczają poza schematy i nie poddają się prostej klasyfikacji, np. muzyka awangardowa.
To jest znaczenie awangardy w encyklopedii.

Sztuka awangardowa miała odzwierciedlać radykalne przemiany społeczno- polityczne, wpływać na zmianę i rozwój upodobań estetycznych społeczeństwa. Pierwszym sposobem aby promować sztukę są galerie. Jest to rodzaj artystycznych salonów, organizujące zazwyczaj kilkotygodniowe wystawy. Często początku wystawy towarzyszy wielkie grono prasy, miejscowych władz, innych artystów i wielu innych bardzo ważnych dla sztuki osób.

Mianem awangardy literackiej określa się wszystkie kierunki, które zrywają z realizmem i mimetyzmem i są nastawione na kreację zupełnie nowych jakości estetycznych. Jest to zjawisko nowoczesne, które pojawiło się na początku XX wieku, a w jego obręb zalicza się prądy takie, jak futuryzm, dadaizm, ekspresjonizm czy surrealizm. W sensie węższym, mówi się o awangardzie francuskiej, a więc kubizmie poetyckim. Kierunek ten był ściśle inspirowany kubizmem malarskim, a zapoczątkowała go grupa francuskich poetów: Guillaume Apollinaire, Blaise Cendrars, Max Jacob, Pierre Reverdy.

Na płaszczyźnie polskiej prozy szeroko rozumianą awangardę reprezentowali Witkacy, Witold Gombrowicz i Bruno Schulz. U Witkacego awangardowość została spleciona z pesymistyczną historiozofią – przeczuciem nadchodzącej katastrofy („Pożegnanie jesieni”, „Nienasycenie”). Gombrowicz realizował awangardowy wymiar swoich powieści przede wszystkim w planie stylizacji i parodii, zespalając te zabiegi z filozofią Formy. Był to też jedyny twórca z wielkiej trójki, który przeżył wojnę i kontynuował swoje pisarstwo na emigracji („Ferdydurke”, „Trans-Atlantyk”, „Pornografia”, „Kosmos”). Schulz z kolei sięgał do żywiołu groteski, oniryzmu i surrealizmu („Sklepy cynamonowe”, „Sanatorium pod klepsydrą”).

W pierwszych latach XX stulecia, środowisko artystów polskich podziwiało i inspirowało się osiągnięciami twórców impresjonizmu i symbolizmu. Rewolucyjne przemiany w sztuce, które w tym czasie zachodziły we Francji, Niemczech, Włoszech i w Rosji, stopniowo zdobywały coraz większe zainteresowanie wśród młodych polskich artystów. W 1913 roku twórca berlińskiej galerii Der Sturm urządził we Lwowie (wówczas były to tereny polskie) Wystawę Futurystów, Kubistów i Ekspresjonistów, licząc na zainteresowanie nowatorskimi formami oraz zachętę do eksperymentowania w sztuce. Propozycje awangardowe nie przypadły jednak do gustu mieszkańcom Lwowa. Za początki nowoczesności w sztukach plastycznych w Polsce, uważa się rok 1917, kiedy artyści zaczęli odchodzić od realizmu. Dotychczas sztuka pozostawała w związku z historią narodu, awangarda natomiast inspirowana była dziedzinami nauki i techniki. Ludzie sztuki odrzucali dorobek artystyczny poprzednich epok, by nie naśladować rzeczywistości, ale ją kształtować. Od XX wieku za sztukę uważa się ogólną zdolność człowieka do twórczego działania, a dziełem sztuki można nazwać już nie tylko obiekty piękne, ale także te poruszające, zaskakujące, prowokujące.

Kluczową rolę w sztuce polskiej odegrała postać Władysława Strzemińskiego, który jest twórcą unizmu. Kierunek ten zakładał oddziaływanie na widza poprzez czystą sztukę plastyczną, dzieło malarskie ograniczono do wąskich gam kolorystycznych, brył geometrycznych, faktury farby. W przeciwieństwie do formistów, uniści chcieli stworzyć uniwersalny styl międzynarodowy, pozbawiony indywidualizmu. Twórca teorii unizmu dążył do wyeliminowania w obrazie wszystkich kontrastów i zapewnienia spójności dzieła.

Strzemiński chciał, by nowoczesna sztuka służyła społeczeństwu i spełniała zadania użytkowe. Znaczącym twórcą nowatorskiej sztuki po II wojnie światowej jest także Tadeusz Piotr Potworowski, zaliczany do grupy kolorystów. Był uczniem uznanego pedagoga krakowskiego, Józefa Pankiewicza, który dzielił się ze swoimi studentami entuzjastycznym podejściem do francuskiej awangardy. Dzięki temu malarstwo Potworowskiego było ówcześnie odkrywcze, pionierskie. Artysta skupiał się na kolorze, który swobodnie nawiązywał do portretowanej rzeczywistości.

Jeżeli chodzi o awangardową dramaturgię, jej prekursorami na gruncie polskim byli Witkacy (np. „W małym dworku”, „Szewcy”) i Gombrowicz („Iwona, księżniczka Burgunda”), zaś kontynuatorami w epoce powojennej: Tadeusz Różewicz (np. „Kartoteka”), Sławomir Mrożek („Tango”, „Emigranci”). Dramat i powieść awangardowa odchodzą od mimetyzmu i realizmu na rzecz poetyki absurdu czy groteski.

Jedną z podstawowych zasad działania ruchów awangardowych XX wieku było dążenie do zamknięcia nowej wizji poezji w wyraźnym programie. Poeci awangardowi szukali teoretycznego uzasadnienia swojego działania twórczego. Wychodzili z założenia, że tworzenie nie jest dziełem przypadkowym, ale wyrazem pewnych przekonań, które da się przedstawić w formie jasno sformułowanych zasad. Stąd na początku XX wieku pojawiło się wiele manifestów artystycznych, w których twórcy przedstawiali nową wizję poezji. Prawie każdy ruch awangardowy uważał niemal za swój obowiązek opublikowanie manifestu. Ta zasada nie była obca także polskim awangardystom. Narodziła się około 1910 roku, wraz z takimi kierunkami jak: futuryzm, kubizm i ekspresjonizm. Pojęcie awangardy ma szeroki zakres, nie można ograniczać go tylko do tych kierunków, szkół artystycznych bądź literackich, które bezpośrednio określały się jako awangardowe lub były tak nazywane przez krytykę (np. Awangarda Krakowska, tzw. druga awangarda lat 30.). W pewnym sensie pojęcie awangardy można odnieść do całej rzeczywistości artystycznej i literackiej pierwszej połowy XX wieku, a przynajmniej do tych tendencji, które okazały się podstawowe dla doświadczenia estetycznego tego okresu. Stanowiła odpowiedź na rozpowszechnioną świadomość kryzysu kultury i próbę dostosowania literatury i sztuki do warunków społecznych i ekonomicznych XX wieku. W latach dwudziestych awangarda była reprezentowana przez liczne kierunki artystyczne: dadaizm, konstruktywizm, surrealizm. Wspólny był im stan permanentnej rewolty, wymierzonej w tradycję, zwłaszcza w dziewiętnastowieczny naturalizm, dekadentyzm i impresjonizm, oraz nastawienie na nowatorstwo i oryginalność w zakresie programów ideowych i rozwiązań formalno-estetycznych. Podstawowym pojęciem była nowość-nowej rzeczywistości cywilizacyjnej, niemającej żadnej analogii w przeszłości, odpowiadała nowa sztuka. Postęp techniczny został uznany za model działalności artystycznej. Stąd fascynacja techniką, wynalazkami, urbanizm, futuryzm awangardy.

Stąd także dwa oblicza awangardy:

ludyczne, prowokujące, destrukcyjne
poważne, konstruktywistyczne, progresywistyczne zaangażowane w tworzenie nowego ładu.
Również na gruncie komunikacji literackiej i artystycznej awangarda przyniosła nowe zjawiska: prócz porozumiewania się z odbiorcą za pomocą utworu literackiego czy dzieła sztuki, pojawiły się takie formy jak czasopismo, druk ulotny, więc odczyt, wieczór autorski, kabaret, kawiarnia literacka i klub artystyczny. Szczególne zastosowanie zyskał manifest, jako podstawowy środek perswazji ideowo-artystycznej.

Światopogląd awangardy najpełniej wyrażało hasło „sztuka – życie – działanie”, wskazujące na bezpośrednią odpowiedniość rzeczywistości społecznej i artystycznej, narzucające twórcy zadanie przebudowy świata, człowieka i społeczeństwa. W ramach awangardy mieściły się zarówno kult żywiołu i intuicji, wyrażający się w nawiązaniach do sztuki prymitywnej, jak i postulaty intelektualnego rygoru i konstruktywistycznej ścisłości; elitaryzm, wynikający z rozwiniętej autonomii artysty, jak i populizm, przejawiający się w trakcie działań socjotechnicznych (łączenie się artystów w grupy, starania o poszerzenie kręgu odbiorców, itd.). Początkowy witalizm, dynamizm, fascynacja miastem i techniką w latach trzydziestych ustąpiły miejsca katastroficznemu przeczuciu końca europejskiej cywilizacji.

Termin awangardyzm pochodzi od słowa awangarda , a to z kolei wywodzi się od francuskiego wyrażenia avant-garde. Avant pochodzi od łacińskiego ab ante, co oznacza 'bez nikogo z przodu’ i garde co oznacza 'strażnik’.

Awangardy artystyczne i literackie pojawiły się jako podwójny bunt: przeciwko sztywności kanonów estetycznych akademii w XIX wieku oraz jako protest przeciwko okrucieństwom wojny i kryzysowi wartości w społeczeństwie zachodnim.

Awangardyzm i jego nurty są uważane za część sztuki współczesnej, ponieważ ruchy te zbiegają się z początkiem XX wieku, który zapoczątkowuje współczesność.

Wielkie centra awangardyzmu w Europie powstały we Francji i Hiszpanii, a w Ameryce Łacińskiej w Argentynie i Meksyku.

 

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *